قال الامام علی علیه السلام:
«...سیأتی علیکم من بعدى زمانٌ... نبذ الکتاب حملتُه و تناساه حفظَتُه... [و النّاس] لایعرفون من الکتابِ الّا خَطَّه... فالکتاب و اهل الکتاب فی ذلک الزمان طریدان منفیّان و صاحبان مصطحبان فی طریقٍ واحد لا یؤویهما مؤوٍ».
«...بی تردید به زودى پس از من زمانى بر شما می آید که... عالمان دین [معانى آیاتِ] قرآن را [به دور] مى افکنند، و حافظانش [معنا و عمل به] آن را به فراموشى مى سپارند و [مردم نیز] از قرآن [چیزى] جز خطّش نمى شناسند... پس قرآن و اهل قرآن در آن زمان، راندهشدگانِ حذف شده [از جامعه، امّا] همراهانى همگام [با هم] در یک راه هستند. [ولى] هیچ پناه دهنده اى، آن دو را پناه نمیدهد».
(بحار الانوار، ج 74، ص 365)
